Myśl o potrzebie placówki kulturalnej we wsi i podjęciu budowy Domu Ludowego podsunął mieszańcom Bukowiny nauczyciel i kierownik miejscowej szkoły Franciszek Ćwiżewicz.
W 1923 roku powstał Komitet Budowy Domu Ludowego pod kierownictwem Franciszka Ćwiżewicza i Juliana Karłowicza. Rozpoczęto gromadzić fundusze i starania o nabycie odpowiedniego gruntu, pod budowę, który pozyskano po dwóch latach od Wiktorii i Agnieszki Sztokfisz.
Komitet Budowy Domu Ludowego i skupieni wokół niego bukowianie zgodnie uznali, że dla rozwoju wsi konieczne jest wybudowanie takiej placówki. Oto fragment odezwy ku podjęciu działań na rzecz budowy Domu Ludowego, napisanej w Bukowinie dnia 1 kwietnia 1924 roku:
Ojcowie nasi spożywali chleb powszedni z gorzkimi łzami i krwawiąc się w beznadziejnych zmaganiach orężnych, bronili sztandaru i godności narodowej, a bronili niezłomnie. Pokolenie zaś nasze, które przyszło na świat w niewoli i przeżyło ponury nastrój stęchlizny grobowej, a któremu szczęśliwy los poprzez zgliszcza, ruiny i bratniej krwi ofiarę, uchylił wieka trumny, musi być godnem wielkiej chwili i mieć poczucie odpowiedzialności.(…) Rodacy!!! Wzywamy Was gorąco do czynu, do współdziałania z nami. Apelujemy do wszystkich, bo gdy u innych narodów wielkie potrzeby organizacji kulturalnych pokrywa często jeden człowiek – my Polacy składaliśmy, składamy i składać będziemy wszyscy. W tem chluba, w tem siła nasza. Wielka jest ofiarność społeczeństwa, ale też dlatego żyjemy, trzymamy się i promieniujemy na sąsiednie ziemie. Dom Ludowy na granicy Polski – to najpotężniejsza, obok Kościoła i szkoły – twierdza. Twórzmy ją i ochraniajmy!
Odezwę – apel podpisali:
1. Franciszek Ćwiżewicz – przewodniczący Teatru i Chóru Włościańskiego
2. Stanisław Kuchta – z – ca przewodniczącego
3. Antoni Chowaniec – sekretarz
Oraz członkowie Zarządu w osobach: Michalina Stożkówna, Stanisław Kuruc, Franciszek Budz, Jędrzej Kramarz, Roman Koszarek, Jan Kuruc.
Do apelu została dołączona lista, na której ofiarodawcy wpisywali swoje nazwiska i wysokość datku. Jak na ówczesne czasy i warunki (lata dwudzieste – wszechobecna na Podhalu bieda) podjęcie budowy Domu Ludowego było wielkim przedsięwzięciem, a jego realizacja wiązała się z ogromnym trudem i wysiłkiem popartym silną wola i świadomością potrzeby powstania takiej placówki w Bukowinie. Nawet z pomocą miłośników i przyjaciół Bukowiny, zrzeszonych w powstałym 1926 r. Towarzystwie Przyjaciół Bukowiny, ciężko było góralom budować Dom Ludowy. Już w 1923 r. Michalina Stożkówna (późniejsza żona Franciszka Ćwiżewicza) założyła Teatr i Chór Włościański, który swoimi przedstawieniami zarabiał pieniądze na budowę.
Od roku 1926 w Bukowinie zaczęło działać nieme kino. Franciszek Ćwiżewicz jako prezes Spółdzielni zakupił aparat filmowy na korbę. Objazdowe kino wyświetlało również filmy poza Bukowiną w miejscowościach powiatu: nowotarskiego, nowosądeckiego, suskiego, wadowickiego i brzeskiego. Zarobione w ten sposób pieniądze przeznaczone były na spłaty kredytów bankowych. Kazimierz Król został wydelegowany przez Zarząd do zbierania środków finansowych na terenie całego Podhala. Księga składkowa założona 21 marca 1924 roku, zaopatrzona w pieczęć i podpis Starosty Nowotarskiego oraz apel Komitetu Budowy Domu Ludowego, wędrowały od wsi do wsi. I tak przykładowo, z Białki datki pieniężne złożyło 193 gazdów. Kryzys gospodarczy, spadek wartości pieniędzy sprawiały, że wielu gospodarzy przekazywało na ten cel owies, z którego sprzedaży uzyskiwano konkretne kwoty.
Członkami założycielami Stowarzyszenia Dom Ludowy byli: Teatr i Chór Włościański z Bukowiny, Towarzystwo Przyjaciół Bukowiny, lokalna Kasa Stefczyka, Józef Bigos, Antoni Chowaniec, Michalina i Franciszek Ćwiżewiczowie, Józef Ćwiżewicz, Klemens Frelek, Szymon Kuchta, Stanisław Kuruc, Teodor Łapiński. Pierwsze zebranie organizacyjne w sprawie powołanie Stowarzyszenia Dom Ludowy odbyło się 2 listopada 1927 roku. Na zebranie stawiło się 27 stałych mieszkańców wsi, wśród których był również ówczesny wójt gminy Jędrzej Kramarz. Po przedstawieniu przez Franciszka Ćwiżewicza Statutu Domu Ludowego w Bukowinie zostały podpisane deklaracje członkowskie a następnie wybrano Zarząd i Radę Nadzorczą Stowarzyszenia. Prezesem Zarządu został Franciszek Ćwiżewicz, członkami zaś Franciszek Budz i Antonii Chowaniec. Funkcję przewodniczącego Rady Nadzorczej (w skład, której wchodzili: Piotr Dunajczan, Stanisław Głodziak, Franciszek Kuchta, Teodor Łapiński, Stanisław Kuruc, Szymon Kuchta, Józef Chowaniec-Suchowian i Klemens Frelek) powierzono Janowi Gałdynowi – podhalaninowi z Szaflar, urzędnikowi Ministerstwa Skarbu i członkowi Towarzystwa Przyjaciół Bukowiny. Udział w Stowarzyszeniu wynosił 50 złotych, który można było również odrobić. I tak w kronice Domu Ludowego są zapisy świadczące o „odrabianiu” przez bukowian udziałów członkowskich już przy budowie Domu Ludowego.
Prawie wszyscy mieszkańcy wsi zwozili materiały na budowę: drewno, deski i kamienie. Byli nawet tacy gazdowie jak Józef Chowaniec-Suchowian, który całą swoją ojcowiznę oddał pod zastaw hipoteczny w Banku Rolnym na pozyskanie pożyczki przeznaczonej na budowę. Rolę majstra budowlanego objął cieśla z Bukowiny Jędrzej Body.
I tak właśnie w latach 1928 – 1932 zbudowano Dom Ludowy.
Tak to dzięki pomocy rządowej, bezinteresownemu poparciu miłośników i przyjaciół Bukowiny, czynnemu poparciu górali całej wsi, a wreszcie energii kierownika budowy Franciszka Ćwiżewicza – stanął w roku 1930 Dom Ludowy w Bukowinie. Tak w 1936r. pisał we wspomnieniach Jan Gałdyn – wielki przyjaciel Bukowiny. A dalej pisał z troską: Losy tegoż, zależą dziś tylko od jego Zarządu. I była to troska uzasadniona. Byłoby bardzo źle, gdyby ogromny trud i wysiłek mieszkańców wsi został zmarnowany. Gdyby z takim trudem zbudowany budynek nie służył celowi, dla którego trud ten został podjęty.
Wzniesiony na planie wydłużonego prostokąta skrzyżowanego z dwoma transeptami zaprojektowany został przez inż. arch. Józefa Ćwiżewicza (brata Franciszka) w oparciu o założenia stylu witkiewiczowskiego. Jego realizacja jest jednak skromniejszą, bardziej uproszczoną wersją tegoż stylu. Dom Ludowy jest zbudowany z płazów, w konstrukcji zrębowej. Nakrycie jego stanowi gontowy dach ozdobiony „pazdurami”. Do wnętrza prowadzą odrzwia, bogato zdobione tzw. „psami”, wypustami w kształcie kolistych wałków oraz rozetami karpackimi. W holu głównym oświetlonym malowanymi na szkle lampionami, znajdują się portrety prezesów Domu Ludowego oraz miejscowych górali, zasłużonych dla Bukowiny Tatrzańskiej. W głównej części budynku, na parterze usytuowana jest stylowa sala teatralna z 200 miejscami, ze sceną, dwiema garderobami, widownią i galerią. Salę zdobią trzy ręcznie malowane na szkle żyrandole, cztery kinkiety boczne, wykonane w tymże stylu oraz rzeźbiona czterometrowa panorama Tatr, dzieło miejscowego twórcy ludowego Władysława Koszarka.
W przyziemiu mieści się Bukowiańska Szkoła Ginących Zawodów, Folkloru i Sztuki Ludowej (pracownie: malarstwa na szkle, ceramiki, snycerki) oraz piękna „Świetlica” – sala gdzie odbywają się imprezy kulturalne o charakterze lokalnym oraz wystawy twórczości ludowej. „Świetlicę” zdobi góralski, rzeźbiony „sosrąb”, duży stylowy żyrandol wykonany z drewna oraz cztery drewniane kolumny. Wyrzeźbione na nich imiona: Symek, Józek, Franek, Jantek upamiętniają najbliższych współpracowników Franciszka Ćwiżewicza – budowniczego Domu Ludowego. Na najniższym poziomie mieści się kompletnie wyposażona kuźnia i pomieszczenie z piecem ceramicznym.
To jeden z największych obiektów drewnianych w Polsce (kubatura 5865 m3, pow. całkowita 1458 m2). Historia jego powstania jest wyrazem zaangażowania bukowian w kultywowanie własnej tradycji regionalnej. Warty uwagi jest fakt, że Dom Ludowy nadal pełni swoją pierwotną w założeniach funkcję, jest tętniącym życiem domem podhalańskiej kultury.
Pierwszym prezesem Domu Ludowego został inicjator i kierownik budowy – Franciszek Ćwiżewicz. On sprawił, że niedokończony jeszcze budynek – bez okien i dachu – już w 1931r. zaczął tętnić życiem. Tu znalazł swoją siedzibę Teatr i Chór Włościański, tu skupiło się życie kulturalne wsi. Odbywały się liczne przedstawienia i występy, posiady, wieczornice i zebrania wiejskie. Dom Ludowy stał się centrum skupiającym ludzi światłych, dążących do dalszego rozwoju Bukowiny i Podhala.
Podobnie jak 80 lat temu, tak i dziś Dom Ludowy stanowi centrum kulturalne wsi i całej bukowiańskiej gminy. Wnuki i prawnuki członków Teatru i Chóru Włościańskiego są dziś członkami Amatorskiego Zespołu Teatralnego im. Józefa Pitoraka. Przy Domu Ludowym działają zespoły regionalne „Orlęta” – Przedszkolny Zespół Góralski im.Anny Koszarek i „Mali Wierchowianie”. Prowadzone są tu zajęcia z dziećmi i młodzieżą, na których młodzi bukowianie uczą się góralskiego muzykowania i tradycyjnej sztuki podhalańskiej. W Domu Ludowym działa Szkoła Ginących Zawodów Folkloru i Sztuki Ludowej, w której poznaje się tajniki tradycyjnych rzemiosł m.in: malarstwa na szkle, snycerki, ceramiki i haftu. Od wielu lat Dom Ludowy w Bukowinie Tatrzańskiej jest organizatorem dwóch dużych imprez o zasięgu ogólnopolskim „Góralskiego Karnawału” – zimą i „Sabałowych Bajań” – latem. Od 1996r. odbywają się tutaj spotkania teatralne – „Sejmik Wiejskich Zespołów Teatralnych”. W 1996r. Bukowina Tatrzańska została przyjęta do Światowej Fundacji Miast Karnawałowych. Świadczy to jednoznacznie o postrzeganiu i pozytywnej ocenie działalności kulturalnej Domu Ludowego nie tylko w kraju, ale także poza jego granicami.
Opracowanie własne.